Weekend seule avec 160 vaches

Goed, deze hadden jullie nog van me tegoed ;) Het is inmiddels alweer een week geleden (en er is in de tussentijd ook alweer heel veel gebeurd), maar mijn weekend alleen op de boerderij (bij deze alvast mijn excuses voor het enorme verhaal, volgende keer zal ik het proberen korter te houden, want dit kan ik jullie eigenlijk niet aandoen).

Jean-Louis en de familie gingen een weekendje op vakantie (naar Frankrijk), dat had Andréa meteen de eerste dag al tegen me gezegd, maar ze had toen nog gezegd dat er het hele weekend iemand bij zou zijn en dat ik dan diegene kon helpen. Alleen bleek in de loop van de week dat Marie-Thérèse, het nichtje van Jean-Louis dus die ook een boerderij heeft, zou komen om te melken, maar dat ik verder alleen op de boerderij zou zijn het hele weekend. Opzich vond ik dat geen probleem, wel een spannend en cool idee, en ik durfde het wel aan, maar vond het wel een beetje raar dat ze me na minder dan één week al alles alleen toevertrouwden, terwijl ik geen ervaring heb met boerderijwerk ofzo! Maar goed, Jean-Louis maakte zich niet zo veel zorgen. Zowel hij als Andréa vonden het vrij vanzelfsprekend. Hij heeft nog wel gevraagd ‘ça va aller, avec les vaches?’, en hij heeft gezegd dat de buren heel aardig waren dus dat ik daar altijd naartoe kon gaan, maar verder heeft hij me niks uitgelegd over wat ik moest doen met de koeien ofzo. Niets! Inmiddels wist ik wel een beetje op welke momenten er wat moest gebeuren, en Marie-Thérèse zou komen en die wist alles wel, maar toch vond ik dat al vrij bizar. Ik heb nog wel even gevraagd wat ik moest doen als er een kalfje zou komen en of ik de koeien moest afsluiten ’s nachts dat soort dingen, want daar had ik geen flauw idee van.

In ieder geval, het werd nog ietsje raarder, want ze hadden tegen mij gezegd ergens in de loop van de week dat ze après-midi weg zouden gaan. Dus ik dacht dan kan ik nog wat vragen stellen en kunnen ze me dingen uitleggen enzo tijdens de lunch, daar had ik een beetje op gerekend. Maar toen rond 11 uur (ik was het terrein aan het vegen), waren ze al zó driftig aan het inpakken, en allebei de meisjes zaten al in de auto, dus toen heb ik maar even gevraagd of ze nu al weggingen.. En toen waren ze zo van ‘Oh ja we vertrekken ietsje eerder, is dat een probleem?’ Dus ik echt zo ‘ehhm nee, maar.. mag ik de keuken gebruiken want anders heb ik geen idee hoe ik ga eten, en kunt u misschien internet aanzetten, en wat is jullie telefoonnummer, en en en..’ Nou toen was het echt zo ‘ja hoor, pas de problème, je mag alles gebruiken, en er is eten in de ijskast en is pizza in de vriezer en onze nummers kan je vinden daar en daar’, en ik kreeg 50 franc en de sleutels toegestopt en hij zei ook nog dat ik de jeep mocht gebruiken en waar de winkels waren, en toen waren ze weg. Haha echt vrij ongeloofelijk. Toen ze weg waren had ik wel even zo’n ‘wow- nu ben ik dus echt helemaal alleen, wat ga ik nu doen’-gevoel, maar goed ik heb maar doorgebezemd en toen het huis binnengegaan.. En dat vond ik echt incroyable, de hele tafel lag gewoon nog vol met de ontbijttroep van die ochtend, zelfs met de broodkorsten van Annaëlle nog op tafel, en de hele vloer en keuken en alles gewoon nog bezaaid met troep (dat is hier altijd zo, Andréa houdt DUIDELIJK niet van faire du ménage). En daarnaast was al het brood op, en het eten in de koelkast bestond uit halfbeschimelde bakjes en restjes gekookte pasta.. Dus echt helemaal niets maar dan ook niets ook maar enigszins opgeruimd of voorbereid voor mij! Wauw.. Zo had ik het zelf in ieder geval niet achtergelaten haha.

Nou ik heb maar meteen bedacht dat ik maar boodschappen moest gaan doen omdat ik anders niets te eten had, dus zo gezegd zo gedaan ik heb de jeep gepakt en ben naar de winkels gereden.. Dat vond ik zooo vet haha!! Dat ik gewoon even met de auto mijn eigen boodschappies ging doen helemaal alleen en met die vette jeep echt super stoer. Dus ik was helemaal blij, voelde me echt zo vrij ik kon gaan en staan en doen wat ik wilde en niemand die er iets van zou merken. Ik heb ook maar meteen flink ingeslagen, kon toch alles kopen waar ik op dat moment zin in had, vooral FRUIT daar had ik echt behoefte aan. Eenmaal thuis heb ik toen lasagna gemaakt die al zeg ik het zelf best behoorlijk ça va was (dankjewel Simone voor het recept!) :). En de dagen daarna heb ik ook nog wraps gegeten en taart gebakken, en van alles veel te veel maar ik had zin om te koken en ik had toch de keuken voor me alleen. Maar volgens Marie-Thérèse moet ik dus later maar een groot gezin krijgen gezien alle hoeveelheden die ik had gemaakt haha. Alleen die taart kwam wel makkelijk op met zijn tweeën.. We hadden steeds wel honger van het harde werken denk ik! Dus toen heb ik er maar nog één gemaakt de laatste dag voor Jean-Louis en zijn gezin als ze thuis kwamen, dat vond ik wel een leuk welkomsidee. Had die taart trouwens gemaakt zonder recept en zonder weegschaal (die kon ik niet vinden), maar hij was nog best verbazingwekkend goed gelukt, Marie-Thérèse vond het incroyable. Maar goed in ieder geval had ik het dus behoorlijk goed voor elkaar zo met mezelf en daar was ik best wel trots op. Was ook de eerste keer dat ik echt zo alleen was en alles zelf moest opknappen, en begon zonder eten, zonder instructie, niets, en dat alles dan uiteindelijk helemaal goed ging, echt geweldig vond ik dat.

Daarnaast heb ik samen met Marie-Thérèse het hele weekend echt behoorlijk hard gewerkt op de boerderij. Die Marie-Thérèse is dus echt een SCHAT. Ik was wel echt super blij dat zij er ook was om te helpen dit weekend. Ze is echt heeel erg lief, ze praat heel gezellig met me en begrijpt me heel goed, ook als mijn Frans niet ideaal is (vertaalt het ook voor anderen). En daarnaast denkt ze ook nog aan echt álles (we hebben dit weekend allemaal schapen en koeien van water voorzien en van weiland verplaatst die Jean-Louis half vergeten was of maar even liet voor wat het was), en ze werkt echt super super hard. We hebben ook samen de hele melkmachine schoongemaakt en bij de vaarsen alle merde weggehaalt (en dat was echt niet normaal veel). En ze heeft me geholpen de hele keuken op te ruimen, want dat was dus zoals ik volgens mij al gezegd had echt een niet normale bende. Uiteindelijk was hij helemaal leeg en schoon, Damian (jongen van het schapenfeest) die langskwam wist niet wat hij zag. Eigenlijk wilde ik ook nog stofzuigen (de vloer onder de tafel wil je echt niet zien zo vies) maar daar had ik geen tijd meer voor (en vond ook wel dat ze al tevreden mochten zijn met de keuken aangezien ze ook niet al te veel hadden opgeruimd voor mij dit weekend) omdat er zondag een aantal onverwachte dingen gebeurden.. Daarover het volgende stuk (typte ik op de dag zelf)
Vandaag zijn er twee zúlke bijzondere dingen gebeurd! Ten eerste had ik vrijdag al een koe gezien in de wei met koeien die in verwachting zijn/bijna gaan bevallen met echt een hele opgezwollen uier. Toen ik dat aan Marie-Thérèse liet zien zei ze dat ze vrijwel zeker wist dat die koe een kalfje had gehad (niet lang geleden). Maar dat kalfje was niet bij haar en we zagen er ook geen in het weiland. En die koe zocht ook helemaal niet naar haar kalfje ofzo dus dat was een beetje vreemd. Maar Marie-Thérèse wist toch echt zeker dat die koe al was bevallen, gezien de uier en de buik enzo. Dus we hebben gezocht in het mais (grenst aan het weiland), bij de bosrand, in de sloot, maar geen spoor van een kalfje. De koe hebben we toen maar de melkstal ingebracht (samen met nog twee andere koeien, één met een ontsteking en één die snel zou gaan bevallen volgens Marie-T), en de melk die ze gaf was ook heel veel en helemaal geel (de biest dus), dus alles wees op een kalfje, maar geen spoor ervan. We hoopten dat hij de volgende dag ergens tevoorschijn zou komen, maar dat gebeurde niet, en vanochtend hadden we allebei de hoop wel een beetje opgegeven en zeiden we nog tegen elkaar dat we dachten dat dat kalfje nu wel dood was.. Maar toen, om 11 uur, toen we net pauze wilden gaan houden (na iets van twee uur lang eigenwijze vaarzen, waarvan er zelfs twee de sloot in sprongen, te hebben verplaatst in de stromende regen), zag Marie-Thérèse een hoofdje uit het mais steken.. Van het kalfje!! Dus wij super snel met de jeep eropaf en inderdaad stond daar een heel klein doorweekt kalfje aan de maisrand.. Maar echt een super mooi kalfje ook, zo lief!! Al wilde hij niet graag gevangen worden, dat was nog een hele strijd, Marie-Thérese hing echt met haar volle gewicht aan die staart en ik hield hem bij zijn hoofd en nog ging hij alle kanten op.. En naar de stal was het ook echt een hele toer, hem de hele tijd voortduwend zijn we er uiteindelijk gekomen. Aan het eind was dat dier echt zo uitgeput hij kon nauwelijks meer op zijn benen staan.. Maar hij was dan ook al twee of drie dagen in het mais zonder moeder en zonder melk dus niet zo gek. Of eigenlijk moet ik zeggen zij want het is een meisje (wat heel goed is want dat betekent dat ze blijft)! Nou in ieder geval dat kleine beestje dus de stal in gebracht bij de andere kalfjes en wat melk gegeven, al ging dat amper want ze was echt heel bang voor ons (vrij traumatische ervaring gehad zo de eerste aanraking met mensen). Maar het gaat nu heel goed met haar ze is weer bijgekomen en het is dus een heel mooi en ook schattig wollig kalfje, echt een schatje! En dat terwijl we diezelfde ochtend nog hadden geconcludeerd dat ze dood was. We waren zo super blij! Zoals Marie-Thérèse zei, een vrai miracle.

En verder… is er vandaag ook nog een kalfje geboren!! Terwijl ik helemaal alleen op de boerderij was. Echt heel heftig maar ook echt zo ontzettend gaaf. Ik was er echt onder de indruk van. Marie-Therese was ’s middags weg en ik zat lekker in huis te lunchen en ik hoorde steeds maar een koe loeien.. Wat opzich hier niet zo raar is maar het was wel echt een oerloei zegmaar. Dus uiteindelijk ben ik maar gaan kijken (wilde ik sowieso al na de lunch ivm de koe die bijna zou bevallen) en toen lag daar inderdaad de achterste koe helemaal plat in dat hek (schrok wel even erg want het leek net alsof ze dood was), maar dat was dus de koe die in verwachting was! Dus ik echt zo snel als ik kon erop af en daarachter lag een kalfje!! Gitzwart en totaal bedekt met slijm, maar ik vond het echt zo’n mooi bijzonder gezicht en dat terwijl ik helemaal alleen was het was heel raar allemaal, ik was heel heel erg blij, en tegelijkertijd ook behoorlijk trillerig en wist niet zo goed wat ik moest doen, en wat er zou gebeuren, maar daar lag zo’n mooi kalfje net nieuw op de wereld en het leefde.. Echt heel bijzonder was het. Maar goed ik probeerde eerst maar die moederkoe die half klem lag te bevrijden uit dat hek (ze staan met hun hals vast in een hek wat je open kan schuiven) maar dat beest schrok zich dood van mij dus die stond in één keer op. Die heb ik toen maar even gelaten en heb me toen gericht op het kalfje. Had al snel even gekeken of dat vel niet over zijn neus zat want wist inmiddels dat hij dan niet kan ademen en dood gaat. Dat was niet zo, maar verder lag dat beestje er een beetje stil en hulpeloos bij, helemaal vies al van die stal, en beslijmd. Ik twijfelde heel erg of ik die moederkoe los moest maken, want ik vond wel echt dat de moeder naar haar kalf moest maar wist ook dat die moeders zeer beschermend en dan ook best agressief kunnen zijn, en dat je dan heel moeilijk weer bij dat kalf zou komen (die uiteindelijk wel vrij snel in een kruiwagen naar de andere kalveren zou moeten zonder moeder, wist ik ook). Daarbij zou de moederkoe dan los in de stal achter al die andere koeien lopen en dan zou je haar met geen mogelijkheid weer terug vast krijgen. Dus ik heb Marie-Thérèse gebeld en die zei dat ik in ieder geval de koe niet moest losmaken, en moest proberen het kalfje in een kruiwagen te krijgen en naar de stal van de andere kalfjes te brengen, en dat ik eerst nog kon proberen het kalfje bij de neus van de moederkoe te leggen als dat lukte. Nou okee dat wist ik dan maar hoe ik alleen dat beest in een kruiwagen zou krijgen of überhaupt zou kunnen verplaatsen wist ik nog niet want hij was echt best behoorlijk zwaar (het was een groot kalf, meteen een goede sterke!). Maar gelukkig gelukkig en heel toevallig kwamen toen op dat moment een man een vrouw en een klein kindje het hoekje van de stal omkijken.. Ze woonden verderop en hadden de koe horen loeien en kwamen kijken wat er aan de hand was. Ze hadden zelf ook geen boerderijervaring ofzo, maar ze waren wel heel erg aardig en geïnteresseerd (die vrouw vond het ook nogal wat voor mij zo alleen zonder enkele ervaring, ze zat echt de hele tijd zo van ‘wow dan moet je echt niet in paniek raken’ en dat soort dingen), en ook wel bereid te helpen! Dus uiteindelijk heb ik met hun hulp het kalfje bij de andere kalfjes in de stal gekregen. Echt zo fijn want in mijn eentje was me dat echt nooit gelukt!! Al ging dat nog niet zonder slag of stoot want het kalf was echt super glibberig en ook zwaar, dus zomaar oppakken lukte niet (heb uiteindelijk maar twee handdoeken uit de badkamer gegrist om een soort draagzak van de maken, heel erg ze waren totaal doorweekt en vies maar ik wist even echt niet waar ik het anders vandaan moest halen haha. Die vrouw en ik zaten trouwens ook echt helemaal onder, en die vrouw haar goede kleren maar gelukkig vond ze het niet erg). En daarnaast was de moederkoe dus nogal beschermend (het was ook haar eerste kalf), toen we het kalf bij haar hoofd wilden leggen werd ze echt gek en stond ze bijna op die vrouw, wat nog best link was maar daar had ik op dat moment even echt niet aan gedacht.. Maar goed toen hebben we dat maar gelaten en hebben we het kalfje meteen naar de andere kalfjes gebracht.. Ik vond het best wel zielig voor die moederkoe want ze had dus echt geen enkele kans om even haar kalfje te besnuffelen en schoon te likken ofzo maar goed zo gaat dat hier. Daarna gingen die mensen vrij snel weg maar ben ik echt nog een uur bij het kalfje gaan zitten om te zien hoe hij op stond.. Zo lief!! Zie het ook echt een beetje als mijn kalfje nu nog steeds, het is echt een snoetje! Zo noem ik hem ook, snoetje. Hahaha okee. Maar goed, dat was dus het verhaal van mijn kalfje.

Zondagavond was ik wel echt heel erg moe (best logisch) dus sliep al voordat ze terug waren, maar ik was ook heel erg blij en trots en tevreden dat alles goed gegaan was en dat ik het gewoon maar even had gedaan zo’n weekend alleen op zo’n enorme boerderij! En eigenlijk had ik het hele weekend helemaal fantastisch gevonden, die enorme vrijheid en daarnaast de grote verantwoordelijkheid, en het feit dat alles goed was gegaan natuurlijk. Maar ik vond het dus bijna jammer dat ze terugkwamen, al gaf het ook wel een enorm rustgevoel toen ze er weer waren. Jean-Louis was ook heel blij met me, hij was echt zo merci merci en dat we alles zo goed gedaan hadden (beter dan als hij het zelf deed zei hij). Andréa zei eigenlijk niets, ook niet over de keuken of de taart ofzo, vroeg alleen maar of het goed gegaan was, maar goed dat is Andréa ben ik inmiddels achter gekomen. Maar ik hoorde wel nog van Marie-Thérèse dat Jean-Louis tegen haar gezegd had dat hij nogal onder de indruk was van mij dat ik totaal geen ervaring had met boerderijwerk ofzo en dan toch alles zomaar deed. Echt super leuk!

Dus al met al een fantastisch weekend zo alleen op de boerderij, heel spannend ook allemaal, maar echt een geweldige ervaring om nooit te vergeten!!!