California Dreaming

Hi everybody!!! Mijn eerste week in Santa Barbara zit erop! En wat voor een week. Het is hier echt a-ma-zing. Ongelofelijk dat ik hier de komende 5 maanden ga blijven. Ten eerste is Santa Barbara zelf echt niet normaal mooi. Zo’n beetje overal waar je gaat zie je de oceaan, de hele tijd die heerlijke zon, palmbomen, strand, witte huizen, natuur.. Ik vond de foto’s mooi maar dit overtreft alles wat ik verwacht had. En was zeker niet wat ik me bij Amerika had voorgesteld. Maar it’s true! Ten tweede is mijn kamer bij ex-professor Marshall Tulin te mooi om waar te zijn. En zijn er hier zo veel mensen die me helpen. Wauw. Ten derde is de polo school ook te mooi om waar te zijn. Haha ik vind alles te mooi om waar te zijn. :’) Nee maar ik meen het wel echt 100%. Die mensen zijn echt súper aardig en het werk is zo geweldig. Paarden!! Maar daarover later meer. Want ten vierde wil ik jullie nu toch wel even meedelen dat ik sinds gisteren eigenaar ben van mijn EIGEN AUTO!!!! Echt I’m in heaven. Elke keer als ik hem zie kan ik niet meer stoppen met lachen. Okee nu ik dit allemaal al gezegd heb (pretty amazing hè?) zal ik toch nog maar even bij het begin beginnen.

De vlucht van Amsterdam naar LA duurde 11 uur en was best wel okee. Heb niet kunnen slapen (ben ik niet zo goed in) maar wel heel veel films/series/tv-programma’s gekeken. Nouja zo’n lange vliegreis is natuurlijk nooit heel chill maar prima. Toen we daar aankwamen waren de eerste dingen die opvielen; 1) hoe meeega groot Los Angeles is (van boven, toen we nog vlogen), 2) de zon (toen we net geland waren), 3) de lengte van de rijen (op het vliegveld dus). En bij die rijen werd ik aan het eind er nog uitgepikt ook, terwijl verder zowat iedereen gewoon door mocht lopen.. Ze waren zo van ‘is she alone?’, en toen dat ja bleek te zijn moest ik naar die uitgebreide koffercontrole. Dus dat duurde allemaal lekker lang. En ze gooiden nogal rude mijn hele koffer overhoop, en pakten vook nog al mijn eten af (behalve de kaas, die hadden ze niet gezien, hehehe), en de leuke souvenier tulpenbolletjes.. En ze waren echt helemaal zo van dat het heel gevaarlijk was dat ik het aan had moeten geven en dat ze me een 300 dollar boete konden geven etc etc.. Lekker goede eerste indruk van Amerika haha. Maar goed ik ben erdoor gekomen. Daarna wist ik met mijn ultiem goede voorbereiding al precies dat ik de airbus naar Santa Barbara moest hebben en hoe laat hij ging enzo dus dat ging wel weer vrij smooth. Alleen was wel een tijdje wachten dus toen ging ik lekker op een bankje zitten in de zon (nouja lekker, wel met al die dampende uitlaatgassen in mijn neus maar okee), en ging ik beseffen dat ik hier nu gewoon iets van een half jaar zou blijven, zo’n heerlijke gedachte. Nouja okee niet een half jaar op dat bankje maar je begrijpt wat ik bedoel. Okee dit gaat te ver.

In ieder geval, na daar een tijdje gezeten te hebben kwamen er 2 jongens aanlopen. Die ik in het vliegtuig en in de rij op het vliegveld ook al gezien had en die me eerlijk gezegd al waren op waren gevallen, want ze waren van mijn leeftijd en ik vroeg me al af wat ze zouden gaan doen in Amerika. Want de vlucht was ongeveer de dag nadat de kerstvakantie was afgelopen en ik bedoel, welke jongere (die toch meestal gebonden zijn aan school of universiteit) neemt er de dag ná de kerstvakantie een vlucht naar Amerika? Nou, mensen zoals ik dus. Want toen ze dus aan kwamen lopen bij die bus hoorde ik ze zo Santa Barbara zeggen en toen was ik echt zo van ‘o o o, gaan jullie ook naar Santa Barbara?’, nou en toen bleek dus dat ze precíes hetzelfde als ik, ook naar City College gaan voor 1 semester, ook net eindexamen gedaan hebben en dus ook een gap year hebben!! Echt zo toevallig weer. Of niet I don’t know. Anyway, ze heten Tom en David en zijn echt super aardig, echt zo leuk. Dus veel gepraat dat werd een stuk gezelliger, hoewel de bus er nog iets van 3 of 4 uur over deed uiteindelijk en het voor ons inmiddels diep in de nacht was, dus aan het eind waren we wel kind of sleepy.

Maar goed, het was dus een heeele mooie busreis langs de oceaan met ondergaande zon, echt ongelofelijk al die mooie plaatjes hier, en dan Santa Barbara zelf is ook zoo’n mooi stadje!!! Heb inmiddels al vaak van mensen gehoord dat dit de beste en mooiste plek ter wereld is om te wonen.. Zeggen ze zelf natuurlijk maar het is inderdaad echt schitterend, met het weer (altijd zo’n 20 graden. Nu zelfs meer..! Het is warm voor de tijd van het jaar), zon, zee… Bij de bushalte aangekomen kwam Marshall me ophalen, dat was wel spannend natuurlijk want ik had hem nog nooit gezien! Stond dus wel een beetje te kijken zo van is dat hem, is dat hem, haha, maar toen na een paar minuutjes kwamen ze aanrijden en eigenlijk was het wel onmiskenbaar. Echt heel erg leuk. Het is in ieder geval echt een schat, doet echt alles alles alles om me te helpen en dat zonder dat hij me ooit gekend heeft, ongelofelijk. Ik mag alles en hoef niets hij is heel relaxed wat ook heel fijn is. En zijn huis met mijn kamer is echt zooo geweldig!! Het ligt in een super mooie soort protected area, genaamd Hope Ranch. Volgens de polo mensen éen van de beste plekken van Santa Barbara. Ik heb het dus weer eens even heel erg getroffen. Het is heel erg rustig alles groen, beneden aan de heuvel staan sinaasappel en avocadobomen.. En hij heeft zelfs een eigen zwembad!! Dat ik nog niet eens geprobeerd heb trouwens, echt erg, maar het is eigenlijk te koud nu. En hij zelf gebruikt het eigenlijk ook niet dus het ligt er maar, dat zwembad.. Nou ik ga het een keer gebruiken, I promise! Dan het huis is éénvloers maar heel groot eigenlijk, en heeft aan de linkerkant een eigen guestroom, lijkt bijna op een appartement, met eigen badkamer. En daar mag ik dus verblijven. Zo top. De eerste dagen was ik hier wel een beetje geisoleerd omdat het zo rustig en afgesloten ligt, maar nu heb ik dus een auto dus ben ik helemaal vrij!! En die dagen heb ik een beetje rondgelopen, de omgeving verkend (Hope Ranch heeft dus een privéstrand (waar ik nog niet op kon omdat ik geen pas heb) en zooo veel paardrijpaden! Wat echt uitzonderlijk is vergeleken met de rest van Santa Barbara. Mijn eerste gedachte was dus meteen ik moet een paard hebben hier) Maar okee dan nog even over de mensen, Marhsall is al 88 en was dus een professor Engineering aan de universiteit hier en heeft met onderzoeken ook de hele wereld afgereisd en gezien, dus hoewel hij korte termijn dingen wel snel vergeet weet hij zo’n beetje alles. Zo veel kennis heeft hij, als ik met hem praat voel ik me soms echt wel een beetje dom omdat ik zo weinig weet. Haha best grappig. Hij kan prima lopen enzo maar is wel redelijk krakkemikkig en vergeet dingen dus hij heeft ook twee caretakers die overdag of in de avond komen. Tania uit Rusland komt 2 keer en Alicia uit Oekraïne de rest van de dagen. Zijn echt super aardig ook en vooral Alicia helpt me ook zo veel!! Met bankrekening, telefoon, boodschappen, de weg wijzen, alles. Echt te lief. Dus daar bof ik ook heel erg mee.

En dan de polo school, waar ik dus ga werken/helpen. Dat is al helemaal te gaaf voor woorden!!! Het is iets van een kwartiertje rijden over de highway vanaf Santa Barbara (wat trouwens ook weer een super mooie rit is helemaal langs de kust. ’s Avonds met de ondergaande zon echt niet normaal mooi. Moet opletten dat ik me nog enigszins blijf focussen op de weg..), en 2 uur met de bus.. Maar dat heb ik dus ook maar één keer gedaan (er rijden hier wel bussen maar het openbaar vervoer is niet te vergelijken met Nederland).
De school wordt gerund door John Westley en zijn vrouw Wendy, echt suuuper aardige te lieve mensen, voel me al helemaal thuis daar. Er staan iets van 28 paarden die gebruikt worden voor polo lessen en wedstrijden (maar echt veel wedstrijden zijn er nu niet, het is nu laagseizoen voor polo, in april barst het pas los want dan begint het hoogseizoen). Het is een heel groot terrein met nog veel meer boxen, hele grote groene polo velden, een polo arena, grote rijbaan.. (zie foto’s) En mijn taak is dus om paarden beweging te geven. Nieeet erg! Voor hen is dat werk, voor mij is dat alleen maar geweldig leuk om te doen. Toen ik daar aankwam de eerste keer was zo’n beetje het eerste wat John (de baas) tegen me zei; ‘wil je nu een paard rijden?’. Haha ókee. Wat ze hier dan doen is zelf op één paard rijden en dan in de hand waarin je niet de teugels hebt andere paarden aan een halster meenemen. Dus als je goed bent kan je zo in één keer 5 paarden tegelijkertijd rijden..! (zelf op 1 en aan elke kant 2 paarden naast je). Maar dat doe ik nog niet hoor, ik begon met één paard ernaast en nu doe ik met twee ernaast. Wat soms ook al best moeilijk is, haha, vanaf een paardenrug drie paarden tegelijk besturen en zorgen dat ze allemaal hetzelfde tempo aanhouden enzo. Maar is wel heel leuk om te doen, vooral als het goed gaat, en die beesten zijn het ook gewend natuurlijk. Verder kan je vanaf die baan waarop ik rij gewoon de oceaan zien, en heerlijk in de zon en dan op die leuke snelle poloponies, nou dat is dus wel echt the good life!! Echt heel erg genieten, en dan zijn ze elke keer ook nog zooo blij met me, John blijft maar dankjewel zeggen (en ik blijf dankjewel terug zeggen, zo wisselen we elkaar een beetje af). Dus dat is echt heerlijk om daar te zijn, het liefst was ik daar nu al dag en nacht… :)

Er is nog veeel meer om jullie te vertellen, bijvoorbeeld over mijn auto, maar voor nu laat ik het even bij een foto. Dat verhaal komt de volgende blog, deze is alweer eens lang genoeg. Volgende week gaat college beginnen met een introductieweek voor internationale studenten dus dat is leuk! De tijd om iets te schrijven kom ik nu al te kort dus reken niet op al te veel verhalen vanuit het verre Amerika, maar ik ga mijn best doen.
Voor degenen die er niets van begrepen hebben/nog niet wisten wat ik ging doen, die kunnen even de vorige blog lezen, klik linksonder bij recente reisverslagen, daar staat het zo’n beetje uitgelegd. Ook nog iets; ik kreeg verscheidende klachten over de kleine lettertjes van deze website, nou die kun je veranderen! Rechtsboven op de grote A klikken (ook zo goed dat ik daar nu aan het eind mee kom.. Maar tip voor de volgende keer)

Verder heb ik voor degenen die het handig vinden nu een nieuw Amerikaans telefoonnummer: 001 805 637 0789. Dus ik zal zowaar bereikbaar zijn!! (of toch ook weer niet, want ik heb geen goede server en nu zowel geen connectie thuis in mijn kamer als bij de polo paarden.. Lekker handig hahaha)

En ten slotte vind ik álle berichtjes, nieuwtjes, reacties op deze blog en vooral ook KAARTJES heeel erg leuk!! Mijn adres hier is:

4356 Via Glorieta
Santa Barbara, CA 93110
USA

Dus pak nu je pen en schrijf! Vind ik echt leuk, van jullie allemaal, geldt voor iedereen die dit leest!! Als ik je adres heb zullen ze beantwoord worden. Dus je weet wat je te doen staat.. ;)

Heeel veel liefs!! Emy